Page 5 - Çevre ve Çocuk - Nisan 2025
P. 5
Büyük kartopunun içindeydim. Hiçbir şey göremiyordum.
Her yer kardı ve karanlıktı…
Fakat hızla dönmeye devam ettiğimizi hissedebiliyordum. Biraz korku, biraz da oyun
heyecanı vardı içimde… Kartopunun bunca yuvarlanmadan sonra ne kadar büyüdüğünü
de merak ediyordum bir yandan. Sonra bir şeye çarptık ve sarsılarak durduk… Ellerimi ve
ayaklarımı boşlukta hissedince, yavaşça gözlerimi açtım.
Nefes almaya ve ellerimi, kafamı hareket ettirmeye çalıştım; herhangi
bir sorun görünmüyordu. En ufak çizik bile yoktu vücudumda… Bu
tuhaf durumdan sapasağlam çıkmıştım. Neler olduğunu ve nereye
geldiğimi anlamaya çalıştım.
Anlaşılan kocaman kartopu bir ağaca çarpıp parçalanınca, ben de
onun içinden kurtulmuştum. Burası bir çocuk parkıydı. Evet evet;
bizim okulun yanı başındaki parktı burası! Evden taa buraya kadar nasıl
gelebilmiştim, hayret doğrusu!
Sonra etrafa bakındım. Hâlâ kimsecikler yoktu ortalıkta.
Okul bahçesi, yollar ve park bomboştu. Tam o sırada, arkamda
bir hareket olduğunu hissettim. Hızla toparlanarak geriye doğru
döndüm. Bir an neredeyse, korkudan küçük dilimi yutacaktım!
Korku ve heyecanı birlikte hissettim yine… Bu inanılmaz bir şeydi; insan gibi hareket edebilen
birkaç kardan adam, orda durmuş bana bakıyorlardı. Kömürden dişleri, her birinin yüzüne
sıcacık bir gülümseme yayıyordu.
Peki ama bu kardan adamlar nereden çıktı? Yoksa arkadaşlarım, kardan
adam kılığına girmiş bana şaka mı yapıyordu?
Hayır, bunlar gerçekten de birer kardan adamdı.
“Bir masalda veya rüyada olmalıyım”, diye düşündüm
o an içimden… Sonra içlerinden bembeyaz sakalı olan ve
hafif kambur gibi duranın, elindeki bastonla bana yavaşça
yaklaştığını gördüm.
Bana, “Merhaba Zeynep!” dediğini duyunca, şaşkınlığım
bir kat daha arttı. Bu kardan adamlar konuşabiliyordu!...
NİSAN 2025 3