Page 70 - GERİ SAYIM

- GERİ S A YIM - - NAZİFE BUR CU T AKIL -

Çocuklar tekrar kendi zamanlarına döndük-
lerinde kendilerini başladıkları yerde, koridorun
ucundaki odada buldular. Zaman makinesi bir-
den cızırdayarak kayboldu. O günden sonra da

zaman makinesini gören kimse olmadı.
Çocuklar için zaman makinesinden daha

önemli bir şey vardı o an. Bu yüzden heyecan-
la dışarıya koştular. Dördü de okulun bahçesi-
ne çıktıklarında gördükleri manzara karşısında
gözyaşlarını tutamadılar. Okuldan çıkıp ev yo-

lunda koşmaya devam ettiler. Her yer cıvıl cıvıl-
dı. Ağaçlar, dallarda koşan sincaplar, rengârenk
kelebekler… Her binanın bahçesinde yedi sekiz
ağaç vardı. Bir orman şehirde yaşıyorlardı sanki.

Hava mis gibiydi; masmavi, tertemiz! Kadim ar-
dıç ağacının etrafında bataklık yoktu. Aksine, pek
çok ağaç vardı: pembe çiçekli kiraz ağaçları, iğne
yapraklı çam ağaçları… Ardıç ağacının arkasında

bir ırmak çağlıyordu. Çocuklar “Başardık! Başar-
dık!” diye bağrışıp etrafta koşturuyorlardı. Okula
döndükleri sırada kapıda duran öğretmenin sesi
geldi:

– Ege, Elif, Asya, Hakan… Ne yapıyorsunuz?
Deney tüpü getirmeye gittiniz, dönmediniz!

70 71